Een van die min uile wat bedags aktief is, maak nes in die grond en beweeg in tonnels wat deur ander diere soos prêriehonde gegrawe is.
Die langbeen tonnel-uil wat in Suid- en Noord-Amerika gevind word, omring die ingange na hul gate met mis en sit die hele dag lank by dit. Dis nie asof hulle niks doen nie: hulle vang vis. Die mis is aas vir miskruiers, een van die uile se gunsteling tipes prooi. Nikswetende miskruiers word gelok met mis en dan opgevreet.
Uile is inderdaad nie uilagtig (onnosel) nie …
Om deur ‘n uil doodgemaak te word, is eintlik grusaam. Eers gryp die uil die prooi en druk dit met sy sterk kloue dood. Dan, afhangende van die grootte van die maaltyd, eet dit die prooi heel of skeur dit op. Die uil se spysverteringskanaal verwerk die liggaam, en die dele wat nie verteer kan word nie, soos pels en bene, word in ‘n balletjie gekompakteer, wat die uil later opgooi.
Nie net eet uile verbasend groot prooi nie (sommige spesies, soos die arend-uil, kan selfs klein bokke vang), maar hulle vreet ook ander spesies uile.
Uil-ouers voer altyd die oudste en sterkste uilkuikens eerste. Dit beteken dat wanneer kos skaars is, sal die jongste kuikens honger ly.
