10 Basiese strategieë van politieke manipulasie
Noam Chomsky, een van die briljantste intellektuele in die hedendaagse lewe, het die lys van die tien strategieë van manipulasie deur middel van massamedia opgestel:
1 – Die strategie van afleiding – Wapen: Hoofstroom media histerie
Die vroegste element van sosiale beheer is die afleidingsstrategie wat vereis dat die aandag van die publiek afgelei word van groot probleme en die veranderinge wat deur politieke en ekonomiese elite besluit word, deur vloede van deurlopende afleiding en onbeduidende inligting oral te veroorsaak.
Afleidingstrategie is ook noodsaaklik om te verhoed dat die publiek belangstel in noodsaaklike kennis op die gebied van wetenskap, ekonomie, sielkunde, neurobiologie en kubernetika. Verseker voortdurend dat die aandag van die gehoor afwyk van werklike sosiale probleme, deur hulle gevange te hou met temas sonder werklike belangrikheid.
Hou die publiek besig, besig, besig, en verseker dat hulle nie tyd het om oor goed na te dink nie.
2 – Skep probleme en maak dan asof hulle oplossings bied. Byvoorbeeld Ramaphosa se regering in Suid-Afrika.
Hierdie metode word ook die ‘probleem-reaksie-oplossing’ genoem. Dit skep ‘n probleem (bv. Die sogenaamde Covid-pandemie), of ‘n ‘situasie’ wat beplan word om sekere reaksies by die publiek te veroorsaak, met die doel om ‘n mandaat van die maatreëls wat hulle wil hê mense moet aanvaar, bekend te stel.
‘n Voorbeeld hiervan is om stedelike geweld te laat toeneem, of bloedige aanvalle te organiseer (bv. deur ‘n prominente politikus sonder ‘n duidelike rede in die gevangenis te stop), met die doel om openbare emosies te op te sweep, sodat te midde van die chaos, die behoefte aan streng veiligheidswette en -beleid ontstaan – tot nadeel van die volk se vryheid.
Ook: Skep ‘n ekonomiese krisis om sosiale regte te verminder en openbare dienste te verlam, sodat mense die ernstige gevolge as ‘n noodsaaklike euwel kan aanvaar.
3 – Die strategie vir ‘graduering’:
[Nota: ‘n Wapen in Suid -Afrika – die illusie van ‘n ‘vryemark’-stelsel, waarvan die werklike betekenis is om die finansiële mag van die staat weg te neem en in die hande te sit van privaat individue wat sakelui genoem word via ‘n tenderstelsel, via (PFM Act in Suid-Afrika].Jy neem groot bedrae geld uit die staatskas of ‘n staatsonderneming, plaas dit in die bankrekening van ‘n individu aan wie ‘n tender toegestaan is en wag totdat hy/sy ‘n bietjie steel of dit onreëlmatig bestee voordat jy ‘korrupsie!!!’ luidkeels oral verkondig.
Jy kontrakteer ‘n diens uit wat onder ‘n sosialistiese regering vasgestelde werkers het wat ‘n maklike 9-5 werksdag het; werkers wat na elke 30 dae ‘n maandelikse salaris sou verdien, en gee dit dan aan ‘n privaat onderneming/individu wat die regering ‘n arm en been op kontraktuele basis sou vra, een wat werknemers per uur betaal en waar hulle maklik deur ‘n tenderpreneur uitgebuit kan word (onderbetaling). Onder sulke omstandighede word slordige werk onvermydelik. Dit is nou maklik om daagliks as tenderaar werkers af te lê en aan te stel soos jy wil, veral as die werk nie skaars vaardighede vereis nie, bv. om plaveisel te lê.
Tydelike werkers is altyd ongelukkig omdat hulle deur arbeidsmakelaars uitgehuur word. Hulle het geen regte en geen mediese voordele nie. Hulle sal dus van die werk steel, omdat hul werk onveilig is.
Om ‘n onaanvaarbare maatreël aanvaarbaar te maak, hoef jy dit net geleidelik toe te pas, drupsgewys, jaar na jaar. Dit is hoe radikaal nuwe sosio-ekonomiese toestande (neoliberisme) gedurende die dekades van die 80’s en 90’s opgelê is: minimum staat betrokkenheid, privatisering, onsekerheid, buigsaamheid, massa werkloosheid, lone wat nie meer waardige inkomste verskaf nie … soveel daaglikse veranderinge wat ‘n rewolusie teweeg sou bring as dit alles op een slag geïmplementeer sou word.
4 – Die strategie om uit te stel.
‘n Ander manier om ‘n ongewilde besluit te laat aanvaar, is om dit voor te stel as ‘‘n pynlike besluit wat nodig is’, en op daardie oomblik só openbare aanvaarding te verkry vir ‘moontlike’ toekomstige aanwendings. Dit is makliker om só dadelik ‘n toekomstige opoffering meer aanvaarbaar te maak as ‘n onmiddellike opoffering. Eerstens omdat die nie onmiddellik ongerief veroorsaak nie. Tweedens omdat die publiek, die massa, altyd naïef is en hoop dat “alles môre beter sal wees” en dat die vereiste opoffering hopelik vermy kan word. Dit gee die gehoor die ‘n illusie van ‘laat ons hierdie lyding vir ‘n oomblik aanvaar ter wille van moontlike toekomstige verligting.’ Iets wat nooit sal plaasvind nie aangesien dit vir die onderdrukker meer tyd te koop want dit laat mense gewoond raak aan konstante ongemak en so sal hulle dit uiteindelik as normaal aanvaar wanneer die tyd reg is.
5 – Reik uit na die publiek asof hulle kinders is.
Die meeste publisiteit-advertensies gebruik toesprake, onderwerpe, karakters en ‘n besonder kinderlike intonasie, baie keer iets wat grens aan swakheid, asof die kyker ‘n kleuter of geestelik stadig is. As jy die kykers probeer mislei, is jy geneig om ‘n kinderlike toon te gebruik. “Hoekom? ‘As iemand ‘n persoon aanspreek asof hy twaalf jaar oud of jonger is, dan sal hy/sy op grond van suggestievermoë geneig wees om te reageer sonder ‘n kritiese gevoel, nes dié van ‘n 12 –jarige.”
6 – Gebruik emosionele aspekte veel meer as refleksie
Maak gebruik van emosie. Dit is ‘n klassieke tegniek om ‘n kortsluiting op ‘n rasionele analise en uiteindelik die kritiese gevoel van die individu uit te lok. Boonop laat die gebruik van emosionele tone die mense se onderbewussyn toe om idees, begeertes en vrese, dwang of geïnduseerde gedrag, stewig te plant en te aanvaar.
7 – Hou die publiek in onkunde met middelmatige opvoeding:
Sorg dat die publiek nie in staat is om die tegnologieë en metodes, wat gebruik word vir hul beheer, en slawerny, te verstaan nie.
“Die kwaliteit van die onderwys wat aan laer sosiale klasse gegee word, moet so swak en middelmatig moontlik wees, sodat die gaping van onkunde wat bestaan tussen laer klasse en hoër klasse onmoontlik is om te verstaan vanuit die laer klas se oogpunt”.
[Nota: Vra jouself af waar die Tweede Wêreld tussen die Eerste en die Derde Wêreld is, en jy sal hierdie konsep verstaan.]8 – Stimuleer die publiek om doodgelukkig te wees met middelmatigheid. Wapen: Radio- en TV-programme.
Druk die gehoor om te dink dat dit modieus is om dom, vulgêr en onkundig te wees… So verander jy die meeste dom kunstenaars/radio-aanbieders in supersterre en ontneem lugtyd van regte kunstenaars wat sinvol kan praat met die mense.
9 – Versterking van ‘n gevoel van selfskuld. Wapen: ‘n Betroubare politikus, valse profeet of kerkleier wat die individu laat glo dat sy lot sy eie skuld is as gevolg van sy onvoldoende intelligensie, vaardighede of pogings.
Dus, in plaas van in opstand te kom teen die ekonomiese stelsel, devalueer die individu homself en blameer homself, wat dan ‘n depressiewe toestand skep, en gevolglik word sy optrede geïnhibeer. En sonder aksie is daar geen revolusie nie!
10 – Ken individue beter as wat hulle hulself ken. Wapen: Ontleders.
Oor die afgelope 50 jaar het die vinnige vordering van die wetenskap ‘n groeiende gaping tussen openbare kennis en dit wat die dominante elites weet gegenereer.
Danksy biologie, neurobiologie en toegepaste sielkunde het die ‘stelsel’ gevorderde kennis van die mens geniet, beide in sy fisiese en sielkundige vorm. Die stelsel het daarin geslaag om meer te leer oor die ‘algemene individu’ as wat hy van homself weet.
Dit beteken dat die stelsel in die meeste gevalle groter beheer en groter mag oor individue uitoefen, groter as dit wat dieselfde individu oor homself uitoefen.
